Transcription
Twee citaten uit de briefwisseling van Matthijs Vermeulen (vanuit Louveciennes, Frankrijk) met Thea Diepenbrock (naar Amsterdam)
16 nov. 1945
Wanneer mijn licht me nu maar niet in de steek laat. (Er waren na de oorlog veel elektriciteitsstoornissen: ADD) Te mooi om te duren zonder gehannes. Ik heb deze dagen pech gehad; dit komt er ook nog bij. Mijn pieren, die mij vertelden dat 't voorlopig niet koud zou worden, hadden geen ongelijk. Maar toen ik mijn aardappelen inspecteerde, zag ik tot verbazing dat ze allemaal kleine, witte lootjes hadden. Zij waren aan 't uitschieten. Ik heb daarover een vergrijsde, reumatische technicus geraadpleegd, die me zei dat 't een ramp was, dat alles bedierf, ook zijn confituren, en ingemaakte vlees, en dat het lag aan de zachte temperatuur, en dat ik mijn aardappelen, als ik ervan eten wou, moest 'dégermer', één voor een. Wij hebben daar geen woord voor. De lootjes, van de spruitjes ontdoen! Ik bracht dus reeds menig uur door in mijn donkere kelder, bezig een geest te smoren die zich in de seizoenen vergist heeft. Zag je ooit iets stommers en lompers dan een rauwe aardappel? Daar huist een 'Princiep van Leven' in. We weten niet hoe of waar. We kunnen het niet gissen.
Zullen we ooit zo'n lummelige aardappel kunnen fabriceren, die leeft, en die wanneer de temperatuur zoel is, begint te verlangen, in zijn binnenste, naar het licht? Zo daasde ik in mijn kelder, dat leven verwoestend, tegen mijn zin in. Nog een beetje, en elke knullige, onbehouwen aardappel werd een figuratie van de universele Eros, die er was in de Aanvang!
En ik ben nog niet op de helft. Ik moet ze allemaal ontzielen één voor één.
24 nov. 1945
Per slot heb ik een bezoek afgelegd in het onderaardse hol mijner revolutionaire patatten en nieuw gewaarwordingen opgedaan Want verbeeld je: in dezelfde hoop, van dezelfde soort, onder dezelfde atmosferische omstandigheden variërende spruiten van twee millimeter tot vijf centimeter, en sommige zelfs hebben géén spruiten. Ik kon niet anders doen, na enig overleg, dan daar concluderen dat onder die knullen van aardappelen de individuen verdeeld zijn in temperamentvolle en slome duikelaars, in voortvarenden en laksen, en dat zelfs onder hen volmaakte nullen bevinden. Geen gelijkheid dus, noch fysische, noch psychische, ook niet bij 'kartoffels'. En ik had grote lust om de inégaliteit te verheffen tot een der grote natuurwetten.
Amsterdam, 13 september 1998
Beste Ouders in sHHK,
gefeliciteerd met jullie 61ste huwelijksdag. Ik zelf zal mijn 61 ste huwelijksdag vieren als ik in mijn 91 ste levensjaar ben. Vera liet enige dagen een lege fles "eau de toilette Chanel 5" op de wastafel in de badkamer staan. Onze 29ste huwelijksdag samen was een aanleiding om die te vervangen door een volle fles. Het verhaal gaat desgevraagd aan de filmster Marlyn Monroe of zij naakt sliep, waarop zij antwoordde dat zij niet naakt sliep omdat zij in haar Chanel 5 sliep. Als Vera nu maar voor het slapen gaan zich parfumeert met mijn cadeau en ik mijn ogen sluit, dan lig ik met MM in bed. Kunst, met een grote K, is de kunde om een mooi verhaal te peuren uit een alledaagse gebeurtenis.
Een prachtig voorbeeld geeft Matthijs Vermeulen n.a.v. zijn reflectie op zijn ontkiemende voorraad aardappelen.
Wat een goede berichten op het medisch gebied m.b.t. fysiek welzijn.
Zolang een mens zich verwonderen kan over de wereld om hen/haar heen, is ie waardevol voor zijn omgeving (ruim gedefineerd)
Het is een voorrecht om ouders, zo als jullie, te mogen hebben, want dan blijf je tot hoge leeftijd "kind". Veel liefs + groeten, Aadje
