Transcription
!5 september 1998
L.A.
Jaren geleden wilde ik eens de straat over steken, diep in gedachten verzonken en zou zonder meer overreden zijn als een jonge man met een rustige lichte aanraking had tegengehouden, terwijk hij zei: "Het leven is soms niet makkelijk!!" Toen ik omkeek en hem wilde bedanken, was hij verdwenen. Een beschermengel? Ik, zal het nooit weten. Wel denk ik vaak aan deze kleine gebeurtenis, zodra ik de neiging krijg om het verleden te idealiseren.
Ook toen al liep ik vaak achter me zelf aan en deed verwoede pogingen mijn zegeningen te tellen, terwijl mijn gedachten gevangen zaten in een web van twijfel, (financiële) zorgen en het onvermogen idealen te verwezenlijken.
Idealen zijn enerzijds de drijfveer voor alles wat we tot stand brengen in dit leven, anderzijds zijn idealen (verwachtingen, verlangens, ambities) een voortdurende bron van frustraties. "Ik ben niet zo ambitieus", zegt Elzelien Hes en dan vraag ik mij af of ik dat wel ben. Ambitieus klinkt onaangenaam, streberig. Ik denk dat ik ambities heb in de zin van "idealen". Wat een rust als je het leven kunt nemen, zoals het komt, weinig illusies koestert en geen te hoge eisen stelt aan je zelf.
Dat hoge eisenpakket is op zich al iets twijfelachtigs: berust het op hoogmoed, zelfoverschatting, of op een streng plichtsgevoel voortkomend uit de gedachte dat we als mens op deze wereld een taak hebben, die vereist dat we onze talenten optimaal gebruiken ?
Het zit allemaal in de genen en/of de cultuur, waarin je bent opgegroeid, zie bijgevoegde artikelen. Met alle kennis en ervaring van de laatste 18 jaren, waarin ik bewuster, intenser leefde en gelezen heb, heb ik niet het gevoel dat ik echt opgeschoten ben, afgezien van een groeiend begrip voor het onvermogen in de zwakheden van de mensheid in het algemeen.
Als je een mens bent kwijtgeraakt, blijf je in anderen zoeken naar schxxx van die persoon", schreef Garcia Lorca.
Bespaar me de moeite. En overigens vind ik de zin: "Alleen mysterie stelt ons in staat te leven, alleen mysterie", ook opmerkelijk. Omdat het mysterie ons aan het denken zet, zodat we niet zullen rusten voordat we het hebben opgelost ?
Of omdat mysterie gelijk staat aan betovering en dat die betovering ons beschermt tegen de harde realiteit? In dat geval moeten we niet vragen, noet twijfelen, maar aanvaarden en het mysterie koesteren.
Il est minuit et demi, Je vais au lit. Ik ben moe.
Na een kleine huishoudelijke onenigheid, wandelde ik door de straten in de herfstregen, zat op een bankje in het Wilhelminapark. Had wel naar het einde van de wereld willen lopen, maar omdat ik niet weet wat ik daar zal vinden, keerde ik weer naar huis terug.
Wat zeur ik. Mijn "vrijheid" rijdt weer en start weer à raison van Nlg 600,-die ik kon betalen. Morgen mag ik weer werken Daan studeert af en ik ben gelukkig geen Rus of Bosniër. Courage ! A bientôt, j'espère TeYm
