Transcription
1 April 1946,
Patijnwegs 26.
A.G.v.d. Have-Lucieer
Handschrift Gonne>
"Lieve Menschen,
Eindelijk weer eens een levensteken. Hoe gaat het met jullie? We zijn er erg benieuwd naar. Deze rondschrijfbrief liet ik maken, nadat b en Ab thuis waren gekomen, omdat ik om de pijnlijke polsen na het auto ongeluk nog niet kon schrijven en nog doet het veel zeer.
Hoe i's 't met jullie, Laat je gauw eens wat hooren? xxxx"
S.L.
Erg gelukkig waren wij toen Donderdag 14 Febr. '46, Ab, Bertie en de kinderen om ±16.30 uur 's n.m. thuis waren. Daan had een telefoontje van Ab vanuit Rotterdam gekregen dat zij in een vrachtauto zaten die naar Zeeuwsch-Vlaanderen moest en of wij hen bij Kruiningen konden afhalen. Dat deden wij. Daan, Piet, Aat en ik gingen er met de auto heen en een kennis van ons reed met een tweede auto om alles te kunnen meenemen. Om ± 6 uur kwamen ze eraan en kwamen ze uit een zgn. bellenwagen, eerst Bertie met een heele vreemde hoge stem (die nu alweer veranderd is), toen Ab die me niet veel veranderd leek, toen de kinders, lief, maar koud en verteisd.
Thuis kwamen allen een beetje bij, en vond ik Bertie er vrij goed uitzien, de kinderen ook maar Ab heel erg moe en slecht. Dat is nu al veel bijgekomen. Gisteren zijn allen doorlicht en allen geheel goed bevonden, wat heerlijk is. Ze waren n.l. alle vier verkouden en hoestten wat. 't Is al bijna beter, alleen Ab hoest nog. Bertie ziet er goed uit, heeft alleen nog moeite met 't lopen en heeft nog een erge dikke beri beri buik, maar dat gaat ook al beter.
De kinderen hebben gauw ingewandstoornissen en zijn gisteren door de kinderarts op een streng dieet gezet, wat minder leuk is, zowel voor hen als voor de keuken! Want hoe heerlijk het ook is hen terug te hebben, voor diverse dingen o. a. brieven schrijven blijft geen tijd over. Vandaar deze rondzendbrief.
We vonden het zo lief van iedereen om hen en ons geluk te wenschen met hun terugkomst en vinden het erg jammer, dat we niet iedereen persoonlijk daarvoor kunnen bedanken en het thans op deze manier moeten doen.
De kinderen zijn erg lief, over 't algemeen heel gehoorzaam en goed opgevoed. Natuurlijk dat ze door de reis en alle verdere emoties wel een beetje uit hun evenwicht waren, maar toch valt dat mee. Ary is heel pienter, weet veel, maar .......vraagt ook heel veel. Zijn mondje staat geen ogenblik stil en voor Aat is dat soms wel wat veel, trouwens voor mij ook.
Aatje is een echte kleine schat, nogal aanhankelijk, zingt de hele dag en is werkelijk heel zoet, terwijl ook hij zich nogal eens aan Opa en Grootoma (zooals hij zegt) moet aanpassen. Dat vind ik wel jammer, je zou ze zoo dolgraag alle vrijheid gunnen. Ary b.v. zou graag een hondje willen en kippen en konijnen en dat kan hier nu eenmaal niet. Dit is de eerste maal dat ik spijt heb niet meer op Eureka te wonen.
Bertie komt al aardig bij, eerst was ze doodmoe, wilde geen menschen zien en vond praten te vermoeiend. Nu is 't al veel beter, zoo langzamerhand komen we een beetje bijgepraat. Vanmorgen kwam hun grote bagage, één hutkoffer, één plunjezak en twee handkoffers, uit alles was nog (in Indië) getracht te stelen, wat alleen uit de hutkoffer niet gelukt is. Bertie's bezittingen vallen me nog mee. Ze heeft o.a. nog al haar sieraden, nog enkele zilveren lepels en vorken en ze heeft nogal wat kleren gekregen. In Indië enkele Amerikaansche jurkjes en in Suez ook goede dingen, o.a. een zomermantel. De kinderen hebben nog wat kleeren, die Bertie in het kamp allemaal met de hand genaaid heeft, o.a. van kleeren van Ab en in Suez kregen ze ieder een pak, Ary een jas, ieder een paar goede schoenen en twee paar kousen (dat laatste is wel heel weinig en er wordt ook al gebreid). Van diverse menschen hier kreeg Bertie ook kleeren, o.a. van haar tante Corrie Ochtman een heerlijk donkerblauw wollen vest, wat ze veel draagt en over alle dunne jurken een uitkomst is. Gisterenochtend waren we bij de H.A.R.K. en kregen ook daar wat. Ik vond het niet prettig, nu weet je wel hoe de menschen die van de bedeling kregen zich gevoeld zullen hebben.
Gelukkig hadden wij voor Bertie nog een bontjas kunnen kopen, die wel erg nuttig is. Vorige week zijn Ab z'n ouders er geweest en het weekend een zuster van hem. Ook dat was een heerlijk weerzien. Vanmorgen hoorde ik de kinderen, die juist boven ons slapen al vroeg en toen ik boven kwam stonden ze beiden op Aatje's bedje (wat hoog is) met hun neusjes tegen de ruiten naar de sneeuw te kijken. Ze waren natuurlijk vol vragen en wilden wel liefst direct naar buiten, maar vanwege de kou hebben we ze bij Opa en Oma in bed opgewarmd. Dan komen de verhalen over het kamp los en hoor je pas wat die stakkers allemaal meemaakten. Ary deed voor hoe ze voor de Jap. schildwacht moesten buigen en hoe die schildwacht dan schreeuwde. Hij haalde voor ons een kopje thee en vertelde hoe hij 's morgens altijd thee haalde in het kamp en dan soms uren in de rij stond. En als het dieet eten lelijk .smaakt zegt z'n moeder: "altijd nog beter dan in Banjoe-biroe." en dAn eten ze weer.
Het is jammer dat wij nog niet wat jonger zijn en dat Aat zich nog wat moet ontzien, maar we zullen proberen door alles heen te laveren. Ik ben erg blij met alle brieven, als jullie maar geen antwoord van me verwachten. Mijn polsen zijn trouwens met het meerdere werk weer vrij pijnlijk.
Ziedaar, ik eindig dit verhaaltje en hoop dat jullie tevreden zult zijn. Het is heerlijk dat ik aan mijn beide meisjes zulke goede hulpen heb, ik denk nu veel aan allen die niets geen hulp hebben.
Kies alles voor best,
vriendelijke groeten.
