Transcription
Zondagavond, Manchester, 21 April 1985 of wel middelpunt van de wereld.
Gezeten op mijn kamertje, Lieve vrienden, op de 7de verdieping - 4 stappen lang en 3 stappen breed -, kijk ik uit over het lelijke Manchester. Het enige herkenningspunt is het stadion van Manchester United naast de heuvels die de horizon markeren en waar ik over 3 weken voor goed achter zal verdwijnen. Mijn kamer is uitgerust met de elementaire meubels zoals kast, bureau en bed en overwegend in donkerbruin gestoffeerd om de student niet geheel te deprimeren, dachten ze: Laten we nu eens die ene muur zalmkleurig sausen en die andere met tintje geel.
Eén van de aardige aspecten van Manchester is, dat de dag wordt afgewisseld door de nacht, die dan deze "kleurenpracht" doet verdwijnen.
15 mensen van de Lloyds Bank zijn uitverkoren om dit jaar deel te nemen aan deze cursus: Uit Amerika 4, uit Hongkong, Australië, Korea, Egypte, Portugal, Mexico en Nederland ieder 1. Uit de UK en Brazilië ieder 2.
Door de week houden ze je goed bezig en kom ik nauwelijks het gebouw uit. Vrijdagmiddag zijn de meesten met bestemming elders vertrokken. Het komt mij als curieus voor dat de mens zonodig "op weg" moet zijn, terwijl de meesten van de groep voor het eerst vann hun leven in Manchester zijn.
De "op weg zijnde" man is dynamisch. Bij implicatie heeft hij een doel; een reisdoel, waar hij een hogere waarde aan toekent, dan de plek waar hij zich bevindt. Met het plannen van zijn reisdoel is zijn geest al halverwege de week vertrokken, alleen moet hij op vrijdagmiddag nog zijn lichaam verplaatsen om geest en lichaam weer te verenigen. À contrario geredeneerd, is degeen, die het weekend in Manchester blijft, niet dynamisch, geen man van de wereld of wel niet de de geziene gast op wiens aanwezigheid hoge prijs wordt gesteld; kortom een sukkel.
Wat heeft de sukkel gedaan tot nu toe?
Vrijdagavond met mijn Koreaans collega (of ie er veel van begrepen heeft, is betwistbaar) naar een toneelstuk geweest: "The Three Sisters" van Chekhov. De rode draad van het toneelstuk is de onvervulde verlangens van de diverse personages, zoals een ieder onvervulde verlangens heeft. Aan het einde van het toneelstuk zegt één der personen de sleutelzin van de voorstelling:
"One of the things that destroys their chance of happiness is, their hope achieving it".
Nederlanders zouden dat vertalen: " Bezit van de zaak is het einde van her vermaak.'
Zaterdag wilde ik iets van de sfeer van manchester proeven en uitproberen wat er op het toeristenmenu voor de stad staat. Vrijdagavond was me al opgevallen dat veel opgeschoten jeugd, onconventioneel gekleed -en gekapt, in groepen agressief schreeuwend door de stad slenterden of zich ophielden in "Fish and Chips"tenten.
Als ik werkeloos zou zijn en jong en in Manchester zou wonen, dan zou ik er ook zo bijgelopen hebben op zoek naar illusie. Ik voel het als één groot protest tegen het establishment, die de uitzichtloosheid voor deze jongeren heeft gecreëerd. Hun enige erkenning is als ze in een donkere straat zo'n punkmeisje (die ook in de groepen meelopen) kunnen afzonderen of iets kunnen vernielen.
In het centrum van de stad staan kastelen van --in Victoriaanse stijl gebouwde--gebouwen. Al die gebouwen bekijkend, kwam ik bij " City Galerie," met haar grote verscheidenheid aan winkels, en bracht daar ± 2 uur door. Daarna naar " Craft Village" gegaan; een soort miniatuur "Covent Garden ." Eigenlijk is heel Manchester een Madurodam kopie van Londen. Er rijden smakeloos oranje gekleurde dubbeldekker-bussen rond, er is een Piccadilly, een OxfordRd en een Victoria Station. Namen, die je met Londen associeert. Vervolgens heb ik "the Cathedral of Manchester"met mijn bezoek vereerd. Het orgel speelde en ik zette mij neder om uit te rusten in de schoot van God om alles eens op mijn gemak op te nemen.
Moe maar te vrede slenterde ik door de winkelstraten weer "HOK"-waarts. Om mijzelf te troosten, kocht ik onderweg nog de Goldberg-Variaties, uitgevoerd door Glenn Gould, op een bandje om te beluisteren op de Walkman. Met deze "Japanner" ga ik naar bed !
In volgorde van belangrijkheid ben ik nu op het punt aangekomen om nog wat over de cursus: " Advanced Banking Course; te vertellen. De heren "professoren" doen hun best. Ik ben wel er wel van overuigd, dat heel wat maatschappij-veranderingen in de niet verre toekomst gaan plaatsvinden.
Met deze profetische woorden neem ik afscheid en wens dat het jullie goed gaat.
From Manchester with love, Aadje Dirkzwager..
