Transcription
Ontboezemingen op 75 jarige leeftijd .
Amsterdam, 15 september 2015
Ik, Adriaan Daniel Dirkzwager ben 46 jaar getrouwd met Vera C.T. Ypma en we hebben twee zonen Floris en Reinoud van respectievelijk 44 -en 42 jaar.
Ik werk als kantoordirecteur van de Engelse Lloyds Bank Plc in Rotterdam. De titel directeur klinkt gewichtiger dan het is, want er werken maar 13 mensen op het kantoor. Beschouw mij maar als"primus inter pares." Mijn functie in de financiële wereld bestond uit wensen van partijen tot overeenstemming brengen door begrip te kweken voor elkaars standpunten. Dat is boeiend. Daarvoor is logica en juiste argumenten nodig. Wanneer je in dienstverlening, wat toch de essentie van het bankbedrijf is, gewaardeerd wordt door de client dan schept dat het een gevoel van vervulling.
Toch kan dat geen levensvervulling voor mij zijn. Daarom wil ik ook gekend worden, gewaardeerd worden door mijn andere belangstellingen.
Nu is het zo dat ik grote belangstelling heb in de mens, maar vooral in zijn 'creativiteit', dat voor mij tijd-gebonden cultuur is. De denkende mens, wier gedachten voor derden toegankelijk is.
Achtergrond
Ik, ADD, ben geboren op 18 augustus 1940 op Oost Java als tweede zoon van Nederlandse ouders.
Op 8 maart 1942 capituleerde Nederlands-Indië aan de Japanse bezetting. De KNIL- militairen, de Europese bevolking en de Indo's werden krijgsgevangenen en tot 15 augustus 1945 achter prikkeldraad gevangen gezet in mannen -en vrouwen en kinderkampen. De Nederlandse bureaucratie in Indië werd tijdens de bezetting vervangen door een Japanse. Het gezin Dirkzwager overleefde, mirabile dictu, de Japanse bezettingsjaren in Indië. In December 1945 repatrieerden mijn ouders met hun twee zonen naar Nederland op de m.s. Johan van Oldebarnevelt en arriveerde op 12 februari 1946 in Amsterdam. Ik heb weinig authentieke herinneringen aan deze periode van mijn leven in Indië.
Terug denkend vanaf 1946 heb ik een onbezorgde jeugd gehad in de na-oorlogse jaren en opgevoed, zoals een ieder, met weinig overvloed. Ik ben opgegroeid op het Zuid Bevelandse platteland omringd door water. Ik ging in het naburig dorp Kloetinge naar de lagere school. Kennis vergaren zonder dat interesse was gewekt, vond ik lastig. Ik ben dan ook in de vijfde klas blijven zitten. De officiële lezing was dat ik door het jappen-kamp mentaal als fysiek bij mijn leeftijdgenoten achterliep. Hoe nu mijn tweemaal blijven zitten op de middelbare school (het Goese lyceum) verantwoord moet worden, is voor mijn een raadsel. Een rede om te blijven zitten op school zou geweest kunnen zijn, dat ik op 13 jarige leeftijd met encefalitis weken lang in het ziekenhuis lag.
Gewoon leerkennis, 't interesseerde mij geen bal.
Ik droomde van de zeevaart en wilde stuurman op een schip worden. Na de HBS-B (een 'le Must") een korte opleiding op een vakgericht zeevaartschool, dus een jaar langer op de middelbare school was ook geen ramp. Ik beschouw mijzelf als een laat-bloeier, evenals mijn vader.
Ik besefte al als kind dat ik bij een familie hoorde die, vanwege het zichtbare bezit van een bedrijf en een boerderij op Zuid-Beveland en vanwege ouders en familieleden die veel, zakelijk als privé, reisden in Europa als wel naar andere continenten, in hun omgeving met respect werd beschouwd.
Ik meen dat ik niet uit een gezin kom waar de ouders hun doen en laten geheel gericht waren op de zonen.
We voelde wel dat alle mogelijke ondersteuning werd verleend om ons te ontplooien; bijlessen etc.
Als kind werd je niet alleen geboren in je eigen familie,
maar je was ook kind aan huis bij hun kennissen. Het sprak vanzelf dat je meezeilde op de boten van de kennissen en meeging naar talloze ontvangsten in de buurt.
In het gezin werd over de situatie in de wereld gesproken, ook politiek kwam aan de orde. Als kinderen moesten we stil zijn tijdens de nieuwsberichten. Geen filosofische onderwerpen werden besproken, er werd niet gemusiceerd. Wel werd er veel over tuinen gesproken en de landbouw problematiek m.b.t. het familie bedrijf D.J.van der Have n.v.
Ik meen dat ik als kind zeer zelfstandig was en graag mijn eigen gang ging. Ik ging wel naar de padvinderij omdat je vriendjes daar naar toegingen. De collectieve discipline vond ik weinig plezierig. Ik heb dan ook met weinig weemoed de padvinderij verlaten.
Het gebeurde dat je terug kwam van het padvinderskamp en bij thuiskomst moest je in eens mee naar het ziekenhuis, want moeder was geopereerd. Ik vroeg waaraan zij was geopereerd? De explicatie bleef vaag en ik was niet bij machte om mijn vragen te preciseren Zij werd weer beter en dat was toch het belangrijkste ! Tot zover deze "unvolllendete."
