Transcription
Utrecht, 21 April 1992
Lieve Grootvader & Grootmoeder,
Eénentwintig jaar, het lijkt een hele leeftijd.
Thuis, hier in Rhoon, beginnen ze je al een heel klein beetje als volwassen te beschouwen. Maar , zoals dat hoort, zit aan elk muntje een keerzijde.
Ik mag dan wel éénentwintig jaar oud zijn, maar in Utrecht ben ik nog maar een "éérste jaars". Menig keer word je dan op de sociëteit verteld, dat je je grote mond moet houden of dat je je niet moet gedragen als een oude "lul." Maar ik ben toch éénentwintig ?
Het leven is toch maar relatief.
Vroeger kreeg je van iedereen cadeau's en brieven. Nu zijn het er nog maar enkele, op één hand te tellen.
Vroeger vond iedereen je een lief, schattig jongetje en aaiden ze over je bol.
Nu ben je "volwassen" en zeggen ze "meneer" tegen je. Het gaat allemaal vanzelf.
Het enige jammere is, dat je niet mag kiezen.
Soms had ik wel altijd zestien jaar willen blijven. Helaas, ik werd éénentwintig en kreeg:
een antieke spiegel uit 1860 van mijn ouders voor mijn kamertje in het Sticht. Deze spiegel was een grote wens van mij. Toen ik de spiegel voor mijn verjaardag kreeg, is de wens in vervulling gegaan.
Wat was het een mooi verjaardagscadeau, dat ik van U kreeg.
Er zijn drie dingen (aspecten) in het leven, waar een hedendaagse student (voltijds) mee bezig is (waardoor hij gepréoccupeerd is): Vrouwen, Studeren en Geld. Vrouwen hebben voorlopig niet mijn belangstelling, dan blijft er, na de ontvangst van mijn verjaardagscadeau, over nog maar één préoccupatie: namelijk "studeren".
"Studeren," zeggen ze in Utrecht is voor "knorren." Heeren studeren niet. Kortom wat ben ik gelukkig !
Om van de gelegenheid gebruik te maken, wou ik bij deze Grootje vragen of zij het een plezierig uitje.vindt ?Dat leek mij wel leuk. Misschien is het niets, "but you never know." Nogmaals hartelijk bedankt voor eeen mooie verjaardag.
Veel liefs Floris.
