Transcription
Djakarta, 19 juni 1965
In hotel Indonesia hier 's-avonds aangekomen vanuit Sydney. Nonstop Sydney-Singapore in ± 8 uur per DC 8 (luchtvaartmaatschappij ADD) van Alitalia. .Eerst 4 uur lang dwars over Australië. Immens droog land. Daarna over de Timotzee en het eest weer land bij Straat Kari Mata , waar we tussen bali en Java door vlogen. Java was bedekt met wolken op de Zuidkust na. Ge koppen van de kraters kwamen door het wolkendek heen. De Smeroe (krater AD) met z'n rookpluim was duidelijk te zien. Te Singapore 11/2 oponthoud, waarna de KLM-Machine ons in een urr en 10 minuten naar Djakarta bracht.
Precies 29 jaar geleden op 26 juni 1936, had ik ook uit Singapore komend, voet aan wal gezet op Java.Het traject Singapore-Batavis legde ik toen in 2 dagen varen per KPM-schip af.
Een warm Kemajorem-vliegveld; 85 graden Farenheit om 10 uur 's-avonds.
Er was maar een handvol mensen in het vliegtuig, zodat ik door het cabine-personeel in dat weer verwend werd met eten, drank en de kranten van een dag tevoren uit A'dam met de bevestiging dat onze Beatrix voor haar bedrijf , dat Koningsschap heet. "het meisje voor de zaken laat gaan".
Door de douane gaan, was niet al te moeilijk; een ongeorganiseerde zaak. Dhr Schaap, cultureel attaché van onze ambassade, was op het vligveld om iemand af te halen en nam mij mee in de auto naar hotel Indonesia. Het valt op hoe dicht het vliegveld bij de stad ligt i.e.20 minute rijden.
Kamer was er vlot. Het hotel is inderdaad zoiets als een modern Hilton hotel. De airconditioning is er echter " per kamer" en zaal" en niet in het hele hotel. Als je dus op de gangen van het hotel komt slaat de hitte op je. Kamers kosten USD 16,50 + 10% +10% , dus duur; New York Plaza prijzen. voedsel is "so so". Men probeert het goed te doen. 's-Avonds om 12.00 uur, toen ik net lag te slapen, kwam oom van XXX nog op mijn kamer+ vrouw. Was mij op het vliegveld misgelopen. Kwam mij zeggen dat hij de volgende dagen er niet was.
Zondag 20 juni 1965
Na een beste slaappartij om 08.30 uur beneden. Op de kamer toast + thee en papaya à raison van fl 10.80. De papaya was nog geen eens rijp. Zit op de 12de verdieping en met het uitzicht midden op de stad is famieleus, volgens mij. Beneden in de tuin een modern zwembad en verder kijk je over een zee van bungalow woningen met pannendaken, die rood tot rood/zwart verkleurd zijn en daartussen in palmen en "shrubs', bijzonder mooi van kleur.
Alles is min of meer met zondagsdienst, zodat ik een beetje het hotel verkende. Daarna buiten het hotel een betjak genomen. Dat is zo'n 3-wieler, waarin je zit en die knaap trapt (bakfiets). Ideaal om iets van de stad te zien.
Er rijden 10.000 van deze fietsen (in Djakarta. ADD) Dat moet ook welin een stad van ruim 3, 5 miljoen inwoners! Het autoverkeer ie echter ook niet gering; veel intensiever b.v.vanwege een lekke band. Hij vroeg 5000 roepia (ruim 4 gulden) hetgeen veel te veel is, maar ik pingelde niet omdat het een leuke vent was.Brabelede een beetje Maleismet hem.Wat woorden komen weer boven. Reed langs alle vanouds bekende wegen , zoals Kebon Sirih, KaliTjiliwong, tanah Abang etc. etc. Ik heb Djakarta niet zo goed gekend, zoadt ik niet zei: "o ja' o ja."
Er zijn enorm veel militaire établissementen. Je kunt zien, dat het regime op de militaire junta steunt. Echter, je hebt niet het gevoel in de sfeer van een politiestaat te zitten. De verschillende "units'. oud-koloniale stijl zijn "beauties." Je hart gaat ervan open. Er is dan ook niet veel veranderd, alleen alles is meer onderkomen. Wel is er een hele grote avenue door de stad getrokken, waaraan ook dit hotel staat. Djalan (straat ADD) Djinderal (Generaal) Sudirman. Er worden werkelijk wolkenkrabbers aan gezet o.a. een warenhuis (Sarinah project genaamd), dat het grootste (warenhuis ADD) van Azië moet worden. Wat ze er zullen verkopen lijkt interessant om later na te gaan. Enfin, Hausmann heeft ook zulke strepen door Parijs getrokken en we prijzen dat ook allemaal nog.
Trouwens, als je ziet wat Nederland aan dit land op het gebied van stede-bouw heeft nagelaten, dan moet je toch ook wel aan Madurodam denken. Je hebt de indruk dat het allemaal nog kleiner dan in Holland moest zijn.
We reden langs het voormalig Volksraad-gebouw, het parlementsgebouw dus voor een land met 60 miljoen inwoners in 1940 en het is 1/40ste in afmeting van het Provinciehuis in den Haag ! Toch, geeft dit volk en deze stad je op het eerste gezicht niet zo'n depressief gevoel als Teheran. Het is er opgewekt; iedereen is broodmager, dus het menu zal niet erg overvloedig zijn. Wat opvalt is de enorme hoeveelheid Chinese namen nog op daken en winkels en 8 van de 10 doktoren zijn Chinees.
Voor Hollanders , die hier voor 1942 werkten, is het opvallend hoeveel een "inlander" kan. Men ging n.l. in die jaren van het principe uit, dat hij niets kon. Er ontwikkelt zich hier pertinent een middengroep. De grote massa's worden nog niet beroerd en leven nog als "tempo doeloeLanguage
Dutch
