Transcription
Necrologie: corgie Betsy Dirkzwager
Amsterdam, 2 februari 1998
Betsy, onze hond, is niet meer.
Na 14 jaar ons leven gedeeld te hebben, werd de kwaliteit van zijn leven zo slecht, dat wij haar behoed hebben voor verdere aftakeling. Dit is het voorrecht van het huisdier boven dat van een mens. Daadwerkelijk hebben wij haar op 5 februari 1998 laten inslapen en deze laatste slaap is getransformeerd in een eeuwge slaap.
Mijn vraag is: "Heeft een hond een ziel?" Zo ja, is er dan een separate Honden-Hemel, als de honden-ziel niet sterfelijk is? Wordt het levens-principe uiteindelijk bepaald door het al of niet hebben van een ziel?
Indachtig aan een zin uit de afscheidsrede van Eleazar Ben Jair, alvorens de verdedigers van de Masada de zelfverkozen dood prefereerde in april 74 n.Chr boven de slavernijen verkrachting door Romeinse legionairs: "Want wat door de ziel wordt aangeraakt, zal leven en bloeien, maar wat door de ziel wordt verlaten, verdort en sterft."
Wat vind ik zelf van het verscheiden van Betsy? Om eerlijk antwoord te geven, vond ik dat ik te veel in dienst stond van een dier, die lager in de hiërarchie stond door haar afhankelijkheid van mij, maar desalniettemin hoger in belangrijkheid in het gezin was geplaatst, dan arme ik. Ach, het is wat omslachtige uitgelegd, Ik werd te veel gedomesticeerd door een dier. Ik heb Betsy gedoogd. Ik verfoeide de gevechten met Jill, corgie nr 2. Het eten van paardenvijgen kon ik niet rijmen met de onverwachte likken, die ik dan van Jill kreeg. Uren heb ik soms gedwaald op zoek naar Betsy; Niet onvermeld mag blijven de irritatie van het
plassen op het vloerkleed in de zitkamer bij tijd en wijlen. Hoeveel uren heb ik niet verdaan met haar te borstelen als ze in de rui was. In haar laatste jaren was ze 365 dagen van het jaar in de rui. In Amsterdam was ik verplicht haar warme drol op te pakken om in de gracht te gooien. Op onverwachte momenten kon ze overgeven op het kleed en zodoende voor eeuwig haar signatuur aan het kleed geven. Ten slotte de eeuwige strijd tegen de vlooien die we moesten voeren, was een bron van irritatie.
Betsy en Jill zullen zeer zeker bijgedragen hebben aan de karakter vorming van Floris en Reinoud en wellicht hebben ze de drempel verhoogd voor inbrekers, maar een dier brengt bij mij niet een "Total Surrender" te weeg, dat ik ook niet van mijn medemens zal vragen.
Betsy R.I.P.
