Transcription
Pianello del Lario
aan het Como meer.
19 juli 1992
Aan Marjan Webb
Lieve Marjan,
Zoals ik ook Marieneke schreef:
"The unexpected comes always unexpected."
Wat een rampzalige tijding kregen we op zaterdagochtend, toe we op hoogte gesteld werden van het fatale ongeval wat René is overkomen.
Mede uit naam van Vera condoleer ik jou en Melanie van harte met het overlijden van René.
Als je het mij vraagt, Marjan, dan denk ik dat het leven impliceert dat we voortdurend op de één of andere manier moeten sterven ten opzichte van het reeds bereikte stadium. De troost zou dan zijn dat het "Mens Zijn" niet het eindvorm van ons wezen is. René is weer teruggekeerd naar het grote 'onbewuste', metaforisch voorgesteld wegzinken in het water.
Ook zijn geboorte was een herrijzenis uit het water naar he bewuste stadium van het leven.
Sta mij toe dat ik tot slot het gedicht kopieer, dat ik al in de Zuilenstraat op de muur naast mijn bureau had geprikt. De de naam van de toentertijd mij onbekende de dichter is Hans Lodeizen (1924-1950)
In de wereld van louter plezier
kwam ik haar tegen, glimlachend
en ze zei: Wat liefde is geweest
luister ernaar in de bomen
en ik knikte en we liepen nog lang in de stille tuin.
De wereld was van louter golven
en ik zonk in haar als een lijk
naar beneden het water sloot
boven mijn hoofd en even
voelde ik een vis langs mij strijken in een stille zee.
dag zei ik tegen haar, dag kom
ik je nog eens tegen glimlachend
maar de wind blies weg
Haar gezicht in het water
en ik knikte en ik werd onzichtbaar in. het stille leven.
Veel aan jullie denkend, Vera en Aadje Dirkzwager
