Translation
A.D.Dirkzwager
Keizersgrach t 702
1017EV Amsterdam
maandag, 13 oktober 1997
Lm i.e. Lieve Em,
buiten regen het en het miezert en het is ook nog de 13de van de maand. Morgen wordt je moeder geopereerd. We zijn in het ongewisse over het feit hoe ernstig het is met je moeder ? Het is goed dat je vandaag en de volgende dagen bij haar in de buurt bent. Ik leef met je moeder mee, maar ook met jou.
De brenger van troost heeft zelf ook "sympathy and understanding" nodig + geborgenheid. De bron-zelf moet gevoed worden.
Waar haal jij de kracht vandaan om iedere keer weer de ander met raad en daad terzijde te staan? Ik denk dat ik het weet. Door te relativeren in de trant van: "Iets voor een iemand anders te kunnen betekenen is belangrijker dan b.v. schilderen of b.v. klussen in de Oudwijkerlaan afmaken enzv. enzv.
"Nobody wishes to be a nobody. Everybody wishes to be a somebody !" Je bent pas iemand als mensen rekening met je houden; belangrijk is dat jij in voldoende mate"caring"ontvangt, opdat jij zelf weer kan geven.
14 oktober 's-middags 12.45 uur pm
Straks wordt je moeder geopereerd. De operatie zelf is een ingreep en daarenboven is haar fragiele constitutie ook een extra risico ten tijd van de operatie.
Volgens "the British writer Graham Swift (geb.1949)" moeten we in het volle besef van het gelimiteerde aantal jaren dat ons is toegemeten, het leven vieren.
Je moet wel eerst leven zonder dat de geest zich 100% in dienst van het lichaam moet stellen.
Jij, Em, hebt een heel groot tijdsbesef door de grote hoeveelheid tijduitval, die je ervaart. Jij viert al jaren het leven. Jij plukt de dag (en wat je allemaal in één dag stopt) en je plukt de nacht; Carpe noctem.
Op dit moment wil ik niet veel, echter maar één ding, dat we straks terugziend ons onnodige zorgen gemaakt hebben. Ik herinner mij nog je meningitis en ik citeer uit mijn aantekeningen.
Zondag 10 februari 1991 's-ochtends om 11.00 uur am belt Hendrik Jan de Vries me de mededeling dat em vannacht in het ziekenhuis is opgenomen met meningitis. Ik voel me machteloos, hulpeloos, radeloos en incommunicado. HJ zegt dat zij goed reageert op penicilline en zij ligt op de afdeling "intensive care."(zoet/zuur)
Maandagochtend 11 februari 1991
Ik kan mij niet vrij maken, Maandag, aan het einde van de middag, naar de "Intensive Care' afdeling van het AZU (Academisch Ziekenhuis Utrecht). Daar was je niet meer. Sprak met een zuster aldaar over je medische toestand; dat was bemoedigend. Daarna het gebouw C3W en ontmoette daar"toute la famille" en verpleger in de gang bij de kamer, waar jij lag. Deze melde dat de patiënt eigenlijk te moe was voor het ontvangen van bezoek. Je liet toch weten dat je mij wilde zien, omdat ik van ver was gekomen. Ik twijfelde, maar ik vond dat ik gehoor moest geven aan je verzoek Ik was de laatste die je mocht bezoeken.
De anderen gingen alvast naar de Maliebaan 90, waar ik na het bezoek ook naar toe zou gaan.
In de half donkere kamer, waar je lag zag ik dat je veel pijn had, maar toch zag ik af en toe een glimlach op je gezicht. Ik heb intens naar dat lieve gezicht gekeken en zou graag wat van de pijn overgenomen hebben. Delen heet dat. einde citaat.
Jij, Em, staat nu net zo machteloos tegenover je moeder als ik toentertijd tegenover jou.
Ik voel en leef met je mee. Veel aan je denkend, je T yfe
P.S. Bijlage knipsel over
De voorstelling: Maria Magdalena van Marguerite Yourcenar. De grootste aanbeveling van recensent Hein Jansen: Het enige bezwaar van de voorstelling is, dat het zo kort duurt. De rest van de recensie is dan overbodig.
EM, mijn typering van jou: Het enige bezwaar dat ik tegen jou heb, is dat onze ontmoetingen te kort duren.
