Transcription
Utrecht, 15 maart 1997
LA i.e. Lieve Aadje,
Drie, vier keer heb ik je briefje overgelezen. Met een paar woorden versterk je, bevestig je een stemming, die ik spontaan uitte toen H.J. thuiskwam: "Voor het eerst heb ik het gevoel dat het echt goed met mij gaat". Een gevoel, een constatering waar ik me nauwelijks aan over durf te geven. Het verleden bepaalt de verwachting en als je langzamerhand gewend bent geraakt aan een levenspatroon van vallen en opstaan, ondanks ook veel goeds, vechtend tegen de terugslag en tegenslag, stel ik vast dat onbezorgd genieten, kinderlijk blij zijn, die zonder je in te dekken tegen de bijna onvermijdelijke ommekeer, nauwelijks meer mogelijk lijkt te zijn.
Maar vandaag verloor ik mijzelf even in een paar uren van compromisloos en consequentieloos bestaan, levend tot in elke vezel, open voor de eenvoudige maar grote geschenken, die het leven onverwacht voor mijn voeten legde.
Het is een wonder dat zoiets nog steeds mogelijk is. Kennelijk ligt er onder een dikke lagen van verantwoordelijkheidsgevoel, berusting en aangepast gedrag, ergens diep verborgen een kern van levensdrang, die niet verwarmd door het lentelicht en niet meer onderdrukt doorplicht en tijdgebrek, een uitweg zoekt.
Mag een mens méér wensen dan enkele Waaldagen in zijn leven, waarop hij even het gevoel heeft compleet en verlangenloos te zijn naar wie hij in zij/haar diepste wezen is. Het is misschien al meer dan de meeste mensen ooit overkomt: Het weten dat dit mogelijk is en die wetenschap te kunnen delen. Het ligt in de menselijke aard om het streven naar geluk nooit op te geven, gevoed door herinnering aan het volmaakte .En onze dromen, verwachtingen en illusies vormen de drijfveer, om de opgave van het leven te aanvaarden, ervoor te werken en te zwoegen, om het leven dan plotseling, onverwacht als een grote gave, een beloning te kunnen ervaren.
De lucht stond bol van licht, de wind joeg in mijn gezicht en door mijn haren, waaronder en mijnhersens, en zelfs mijn oude kraakstem, begonnen te zingen.
Ik kon je niet meer bereiken om dat alles te zeggen en probeer het nu gebrekkig te beschrijven. Een strandwandeling was een jarenlange wens. Wat wil ik nog meer? NOG een strandwandeling. Alle taken, waarvoor ik deze dag had uitgetrokken, deed kik in twee uren. En wat ik niet deed, zal k morgen met meer vreugde en energie doen. Ik gaf roekeloos veel geld uit aan cadeautjes, die ik nu eens niet zelf maakte. Het was allemaal de moeite waard.
Dit was een gelukkige dag, zeldzaam gelukkig. Terugslag en tegenslag zijn van later zorg. Maar dan ben ik gewapend met het gevoel van rust en zekerheid dat dit goed was, zelfs in de ogen van mijn hemelse raadgevers, die mijn geweten zijn. Dank voor alles en voor dit prima prachtige pennetje. je Em
