Transcription
Rhoon, 12 december 1983
LM,
"Er zijn mensen, zeldzame mensen, die een beeld kunnen maken van een gedachte of droom. Als hun penseel, hun pen, hun beitel, hun troffel een tijd lang gewerkt hebben, dan ontstaat een vorm onder hun handen, die een groet van hun ziel is. En zij sturen die groet in de wereld en hij leeft daar een eigen bestaan door de kracht in hen is. En omdat datgene wat sterker is dan het overige als vanzelf naar voren treedt en zich aandient, zijn er huizen gekomen, waarin vele
zielen-groeten zich verzamelen en openstaan voor de vreemdeling. Dit zijn musea en daar komen en gaan de mensen en vangen de groet op van dat beeld, dat resoneert in hun eigen ziel. Dan worden zij stil en genieten."
Deze hierboven staande gedachte heeft Cees Dutihl, 28 jaar oud, geschreven in Januari.februari 1944 ongeveer een maand voor zijn terechtstelling door de Duitsers.
Van 16 maart 1943 tot 24 februari 1944 heeft Cees gevangen gezeten in éénzame opsluiting. De enige klacht die hij uitte was, dat hij zo afhankelijk was van derden. Hij kreeg mondjesmaat schrijfpapier, dat wel.
Toch vond ie dat ie relatief goed behandeld werd.
Dat hij niet gek geworden is van angst, dankt hij aan zijn grote geestkracht om zijn omstandigheid, waarin hij verkeert, te relativeren. Veel zingen troostte hem. Ook veel steun vond hij in het geloof. "Geloof is niet iets dat pasklaar geleverd wordt of gekocht kan worden", schrijft hij. Hij gebruikt ook de term: "Geloofszekerheid." Wanner je die éénmaal omarmt, behoef je niet verder te zoeken. Met dat zoeken vind je alleen een theorie.
Een andere uitspraak van CD is: "Dat iets wat je diep beroert, tot in het diepst van je ziel, dat dat ook de innige beleving van het leven vergroot.
"I couldn't agree more !" Toen ik dat las , bedacht ik mij het volgende : " Zou die diepe ontroerende gebeurtenis meerdere malen voorvallen, zou dan de ontroering minder worden?
De vraag stellen betekent ook dat men een antwoord moet kunnen formuleren. Mijn antwoord is, dat ik denk dat de diepste ontroering ontstaat uit de geestelijke verbondenheid, die men voelt met een gelijkgestemde en daardoor zich verplaatst in die ander. Empathy? 1000x op een dag zou ik die ander kunnen zijn: " the supreme experience is to share a profound thought", is wat ik getracht heb met het schrijven van deze brief(je). In het seizoen van duisternis , moet de gedachte van verbondenheid een lichtpuntje kunnen zijn, Nu weet je het
